Şövkət Zərin Horovlu! : - Bir vaxt özümə bir şeir yazmışdım
Qərib dağlar kimi xəyal içində,
Yenə də çatılıb qaşı şairin.
Elə bil ümidi gözündən düşüb,
Sanki dumanlanıb başı , şairin.
Əl edir dalınca itən illərin,
Özündən xəbərsiz ötən illərin.
Gözləri yollarda baxışı sərin,
Sanırsan qarışıb huşu , şairin .
Zamanın sınağı gəlmir ölçüyə,
Sığışmır nə yerə, nə də ki, göyə.
Üzü vətən sarı, yurd deyə -deyə,
Axır yanağına yaşı şairin.
Baharı sovulub,payızl keçib ,
Qürbət gözlərindən yuxusun içib.
Canından ayrılıb sevdası köçüb,
Dayanıb qapıda qışı şairin.
İnadına dura axıra gedə,
Bu yalan dünyanı üz-astar edə.
Haqqına dünyadan hesab istəyə,
Çatarmı dünyaya, yaşı şairin?