Yenə gecə düşür yavaş-yavaş,

və mən,

Hər gecə olduğu kimi

Göy üzünü dinləyirəm

"Acıbadəm"in

Avqusta açlan pəncərəsindən.

Və düşünürəm--

Mənmi tez bitəcəm, gecəmi ,

Gecəmi dəlidi,

yoxsa mən?!

Düşünürəm--

Ulduzları kim səpib göy üzünə,

Günəşi kim söndürüb,

Kim asıb ayı göydən?!

Tanrım!

Məndən sənə qədər,

Hər şey sirdi, sirr.

Söylə ,Tanrım, niyə

Çiçəklər duya bilmir öz ətrini,

Niyə yağışlar

Qopduğu buludu islada bilmir?!

Mən,

Göy üzünü dinləyirəm,

Bir xəstəxananın

pərdəsiz pəncərəsindən.

Görəsən Bakıda

gecənin bu vaxtı

Neçə nəfər oyaqdı?

Oyaqdısa, soruşum,

Şuşada yenə həmən ildimi?

Bir də, bir də soruşum--

Gülbəniz xanımla, Sənəm xala

Şəhid balasından

Onlara çatacaq

Qan pulunu görən ala bildimi?

Göy üzünü dinləyirəm--

Göy üzündən

Gecənin qaranlığına

Yenə bir ulduz axdı...

Anladım artıq--

Göy üzündə kimsə yoxdu!

Yoxdu, yoxdu!

Yoxdu, and olsun qələmə,

And olsun,

sükut içindəki ana.

And olsun,sözün ən dayanıqı,

Kəlmənin ən səssiz halına.

Göy üzünü söy üzünə,

Göy üzündə kimsə yoxdu,

And olsun göy üzünə!

Və nə yaxşı ki,

İçimiz göy üzündən böyükdü bizim!