Şakir Xanhüseyn : - KÜLÜNG

Külüng... elə yatdı dilimə bu söz,
dedim ki, özü də yatsın əlimə...
Yanımda nə dağ var, nə də ki, qaya,
külüng nə üçündü, öyrədim kimə...
Bəzən xatirimdən keçir Bisutun,
Fərhadın dərd çapmaq peşəsi vardı;
Qəlbində Şirinin qara sevdası,
əlində külüngü- tişəsi vardı...
Düz işim külüngün əyri ucunda,
yol açmaq gərəkmiş daşlıq yerlərdən...
Sirr deyil külüng də arzulamışam
daşlara dəyəndə ümidim hərdən...
Bilmirəm, bir sərt üz qarşıma çıxsa,
külüngüm nə qədər
dərinə işlər...
Olur ki, bir qəmi söküb atmağa
ürəyim çox vədə
tişə də istər...