Həyat bəzən eyni məkanda dayanan, lakin, tamam fərqli yüklər daşıyan insanların səssiz toqquşmasıdır.Bir damın altında, bir səhnənin üzərində, eyni taleyin içində yaşasaq belə, hər birimizin içində ayrı bir dünya, fərqli bir hava, ayrı bir istilik və ya soyuqluq yaşayır. Kimisi günəş istisində qovrulan bir ürək kimi – daim yanan, alovlanan, duyğularını içində saxlaya bilməyən. Kimisi isə şimal qütbünün şaxtalı, ağ qarı tək – soyuq, sakit və duyğularını buz kimi dondurmuş halda ömür sürər.

İnsanlar bir-birinin yanında olsa da, heç də həmişə bir-birini anlayıb hiss etmir. Bu, onların duyğu temperaturunun fərqli olmasından qaynaqlanır. Bəziləri hər şeyə həssaslıqla yanaşır, sevgini də, ağrını da bütün alovu ilə yaşayır. Bəziləri isə zamanla öyrənir içindəki duyğuları ört-basdır etməyi, hərarətli hisslərini susdurmağı. Və beləcə, bir yerdə ola-ola iki belə fərqli fəsildə yaşayırıq – biri yayın qızmarında, digəri isə qışın sərtində.

Duyğuların rəngsiz olduğu bir dünyada yaşamaq nə qədər çətindirsə, duyğuların bir-birini tamamlamadığı bir dünyada yaşamaq da bir o qədər ağırdır. Birinin yandığını görüb isinməyən, digəri donarkən onu qızdırmayan münasibətlər içimizi bir az da boşaldır. Sözsüz, səssiz bir ayrılıq yaşanır ruhlar arasında.

Ancaq bu ayrılıqlar bizi bir həqiqətə yaxınlaşdırır: hər insanın dərdi özəldir, bənzərsizdir. Kiminin ağrısı səssiz bir şaxta kimi içini dondurur, kiminin ağrısı alovlu bir çırpınışla onu yandırır. Və bu fərqliliyi qəbul etdikcə, insanlıq anlayışımız böyüyür.

O zaman biz eyni səmanın altında, fərqli havalarda nəfəs alanlara qarşı hörmətlə yanaşmağı özümüzə borc bilirik.

Bir çox insan dərk edir ki,yerimiz bir ola bilər – lakin,dərdlərimiz fərqlidir. Və bu fərq bizim ən böyük gerçəkliyimizdir.

Uca Allah hər kəsə gözəl həyat nəsib etsin,yaşamaq varsa,duyğular da,hisslər də,var.Yetər ki,sevgiyə sadiq olaq,qəlbimizdən onun qoxusu,izi getməsin.Çünki,sevgi varsa, həyat var!