Qənirə xanım Paşayevanın dünyasını dəyişdiyinə

  kim inanar ki?Mən də inanmıram! Bir vaxtlar Təbrizə

  babamız Şəhriyarın qəbrinə gül qoymaq  üçün tələsdiyi

  kimi yenə də yəqin ki, tələsik səfərə  çıxıb...

                                Bakıdan Təbrizə bir gül apardı,

                        Şəhriyar qəbrinin üstə qoymağa.

                        Yox, gül aparmadı, könül apardı,

                        Şəhriyar qəlbinin üstdə qoymağa!

                        Gedirdi  nur səpib yola, deyirlər,

                        Bu da bir xidmətdi Vətən yolunda!

                        Mənzilə çatdırıb, belə deyirlər,

                        Gül onu gül kimi  tutub əlində!?

                        Tez çatmaq gərəkdi Təbrizə o gün,

                        Apardığı o gül solmasın, deyə.

                        Qorğanıb üstündə elə əsirdi,

                        Ona heç nə, bir şey olmasın, deyə!

                        Yaxşı ki, tərkinə  götürdü  Xızır,

                        Belə tez olmayıb heç kim Təbrizdə.

                        Gözünü yum, dedi,aç, dedi, açdı,

                        Yumdu-Bakıdaydı,

                        Açdı-Təbrizdə!

                        Baba qəbri üsdə gedən bir zəvvar,

                        O gün yarı adam, yarı gül oldu.

                        Apardığı gülsə, yox –yox, könülsə,

                        Bir dəstə gül oldu, sığmadı Ərzə,

                        Ağ gül, qırmızı gül, sarı gül oldu!

                        ...Əzəli zəvvardı Əzəldən bəri,

                        Əbədi yoçudu, yoldadı canı.

                        Könüldədi canı, güldədi canı!

                        Dayanar ürəyi, gül yaşamasa,

                        Baba qəbri üstə gül daşımasa!