O qız bu baharda yenə gəlmişdi.

Əlində bənövşə, özü bənövşə...

Elə bil almaydı yarı bölünmüş,

o da boynu bükük rəngi göyərmiş,

bu da gözləri nəm, başı çiynində.

O da kövrəlmişdi üzüldüyünə,

bu da ağlayırdı üzüldüyünə...

O qız bu baharda yenə gəlmişdi.

Gəzirdi Bakının küçələrini,

öpüb oxşayırdı izləri qalmış

köhnə "Sovetski" səkilərini.

Odur həmin ağac, o park, o "zebra",

sakitcə baxırdı doktor Nəriman,

"Zebra"nın üstündə tozlu qəpiklər.

Gözündəki iri günəş gözlüyü,

əlindən yapışan dostu Vəsilə,

onu kor bilirdi keçən sürücülər.

Dodağın dişləyir gülməmək üçün...

O qız bu baharda yenə gəlmişdi.

İçindən keçirdi yenə qatarlar,

xatirə daşıyan trolleybuslar.

Ah Bakı, yenə sən, bomboz divarlar...

Bir kişi səsiydi yuxularında,

onu çağırırdı, "darıxmışam, gəl"...

Bir qız ağlayırdı ürəyində od,

Şüvəlan türməsi qapılarında!

O qız bu baharda yenə gəlmişdi.

Alnın ovuşdurub kədər içində

taleyin yazdığı bəxti pozurdu.

Hər gecə oturub xəyallarında

sözlərlə dərdləşib cümlələr seçib

taleyin yenidən, başqa yazırdı...

O qız bu baharda yenə gəlmişdi...

Mono

Sadəcə xatirədən ibarətmiş sevgi,

yaşa,

bitir

və

unudanacan xatırla.

Kaxovka SES-i kimi partlamış ürəyimlə

üzürəm

Dneprin sərin sularında darmadağın düyğularımın içində...

narın-narın axan dalğaların qucağında

ləngər vuran cəsədimmi, ruhummu bilmirəm?! Göydən bir səs çağırır məni:-

Gəl...

Qarşımdakı plitka şokolad qara gözlərini süzdürərək şipşirincə üzümə gülümsəyib pıçıldayır:

- ye məni...

Şokoladı ağzıma aparıram,

barmağımın ağrısından dişlədiyimi

və

hər şirin görünənin asanlıqla yeyilən olmadığını anlayıram...

Ahh, zənci qızı...

Üsyankarlıq, dalaşqanlıq ruhumda idi,

nə mən davalarımdan qopub səninlə anlaşa bildim,

nə sən məşuqələrindən zaman çalıb məni sevə bildin...

Bağışla məni,

bütün körpülərin iki keçidi var,

irəli və geri...