Hər şair nəfsiylə bacara bilmir,

Hər şair keçəmmir şöhrətdən, «ad»dan.

Hər oğul haramsız çəkiyə gəlmir,

Hər oğul halallıq ummur dünyadan.

Səni tez oyatdı şair ilhamın,

Duydun – bu əzablar haqqa cəmiymiş.

Dedin: «Şair olmaq ayağı yalın

Süngülər ucunda gəzmək kimiymiş».

Avarı sərrastdı, ləngəri ağır,

Axını tərsinə üzən şairin.

Qanı qələmindən daşdanıb çıxır,

Süngülər ucunda gəzən şairin.

Bilirdin – bu yollar gözü qanlıdı,

Bilirsən – bu yollar Hələbdən keçir.

Bilirdin – bu dünya üzü qanlıdı,

Bilirsən – örkəni kələkdən keçir.

Köksüyün altında düşərgələr var,

Sən – zindan şairi, sürgün şairi.

Belə olmalıydı, belədi ki, var,

Veysəllidən çıxan türkün şairi.

Fitnə – fəsadlardan gen yaşayırsan,

Lələ, bu duyğular sənə doğmadı.

Çünki bu şəhərdə sən yaşayırsan,

Sumqayıt bu qədər mənə doğmadı.

İlhamın qoynundan sıyrılıb çıxıb,

Dərədə dumanın, zirvədə çənin.

Halal qələm tutan əlini sıxıb,

Halal ürəyindən öpürəm sənin.