şələ- şəhd-şirəli, özlü sözlərimizdən biri;

şirə demişkən, hər gülün, çiçəyin, otun

şirəlilik oranı bir deyil,

bunu bil...

ancaq arı

son anda əsl(əsil!) bal sunur süfrəmizə,

şeirlə balın bu açıdan bənzərliyi var...

şələ...nağıllarımızdan çox keçən bir söz--

köz basılır yarama, köz--

filankəs meşəyə gedib odundan,

çırpıdan şələ bağlar, keçimini bu minvalla

sağlardı..."ya şələ lələni, ya lələ şələni",

-şələn ağırdı?

- yox, bu dağlar qədər yüngül;

(gülür)....

şələ necə bağlanırdı?

daha çox kəndirdən istifadə edilərdi,

məktəbli çantasını

uşaqlar necə bellərinə keçirir

eynən o cür...

yeri gəlmişkən, indiki uşaqlar elə ilk gündən şələ götürməyə- ağır şələ götürməyə-

öyrəşirlər;

insan anadan doğulanda

"axır gününü yad eləyib" ağladığı kimi,

illər sonrası şələsinin ağır olacağı

ona- uşağa sanki götürdüyü çantayla

qabaqcadan bəlli olur...

şələ... daha nə deyim,

qoy bir fikirləşim hələ, hə, şələ... kürək

zoqquldayır, nəfəs tıncıxır, ən pisi bizim

gözə görünməyən

şələlər daşımağımızdı, (yazan beləmi yazdı?)...

şələmizi bir az da- (çox!) ağırlaşdıran

şirəmizə "qonanlardı";

eləcə gəlir ardı...

şələ...şərə düşməkdi bir yerdə...

yükün, əlindəsə də,

bütün əzalarına ağırlığını salır-- çiyninə,

beyninə, başına, ürəyinə...

Şələ, belə...bəzən hiss edirsən

özün özünə şələsən--

şələn ağırdı özünlə!..

aprel 2025