Səni sevmək

zülüm bir iş,

burda doğulmaq kimi,

Alın yazısını

sondan əvvəlinə

oxumaq kimi...

Səni sevmək

müsəlman orucunda iftara gələn

çoxillik şərab kimidi...

bu qədər vazkeçilməz

bu qədər günah...

Bir az da

qabırğasını çimdikləyib

oynadığım əzrayılın

kölgəsində sürünməkdi.

Tellərinin havasına

barmaqlarımın oynaması,

əllərimin hörüklərinlə

əl-ələ tutub yallı getməsidi

səni sevmək...

Saçlarımın qarasını

sığalında itirib,

nağıldakı qurbağanın

dodağından öpməkdi-

bəlkə sənə çevrildi.

Öpüşlərimi qızılgül ləçəkləri kimi

boynundan asmaq,

çiynimdə mələklər yerinə

saçlarının rəqs etməsidir

sənə tapınmaq.

əllərim darıxmasın deyə

Tanrı yaratdı səni.

Qapımızın cəftəsinə çevrilib əllərim

bəlkə döyəcəksən qapımı.

Heç nə istəmirəm,

Hər sabah zəngli saata çevrilsin

yatağımda “oyan” deyən öpüşün.

Yetişməmiş göyəmlər

hədiyyəm olar boynuna

aldığım hər öpüşün əvəzində.

dillərimizin yerini dəyişərik

ağzımızda“fransızca”.

Indi Adəmlər

yoldan çıxır bir yox, “cüt alma”ya.

Ya özün gəl,

ya da qaytar qabırğamı.

Orda

həbsxana divarları ucalır,

bir ağac boylanır həyətindən.

hər mövsüm gözətçi budayır

divarlardan

azadlığa çıxan budaqlarını.

Azadlığı

məftillərdən kənara çıxan

kölgəsi dadır bu ağacın.

Sənə uzanan əllərimdi o budaqlar...

Getdiyin bütün yollar kölgəmdi mənim.

Heç bir quruluş ovutmur məni

nə kapitalizm, nə də kommunizm

indi hər yer “Sənsizm”di.