Xanım İsmayılqızı : - Bir dəfə də ölmüşdüm...

Yoldaşım ürəyimi o ki var çırpmışdı...
Ürəyim ağrıdan oyanmışdı...
Nəfəsini içimə atmışdı...
Uşaqların səsinə diksinmişdim...
Doğulub ayılmışdım...
Bir dəfə də ölmüşdüm...
Artıq gedib çatmışdım O yerə...
Elə bir həzz almışdım ki, dilə gəlməz...
Canlı rənglər, məsum hava, çəkisizlik və işıq...
Hər tərəf nəfəs verirdi...
O zaman da anam məni ordan geri göndərmişdi...
Hələ vaxtı deyil - demişdi.
Üzü göyə asdığım gözlərimi
Sonsuzluqdan yığışdırıb qalmışdım...
Bir dəfə də ölmüşdüm...
Qaranlıq tunelə düşüb getmişdim...
Atamın əllərini görmüşdüm...
Burda məndən əl üzənlər, ora əl uzatmışdı...
Ağ xalatlılar üzümdən acıqlarını çıxmışdı...
Ruhum bədənimə yıxılmışdı...
Yanaqlarım şillədən ağrımışdı...
Ağlamışdım...
Bir dəfə də ölmüşdüm...
Bir dəfə də...
Beş dəfə də...
On dəfə də...
Nə bilim...
Sayını itirmişdim...
...Bu dəfə də ölmüşdüm...
Gözümə heç nə görünməmişdi...
Ürəyimə, nəfəsimə, gözlərimə, əllərimə
Adam əli dəyməmişdi...
Köməyimə Allah özü gəlmişdi...
...Gözlərimi açanda,
Gözlədiyim gözləri görməmişdim...
...Heç belə ölməmişdim...
8 iyul, 2017.