Burda məndən sevgi gözləmə

Öz torpağında səngər qazmaq

özünə qəbir qazmaq kimidi.

O başdan bu başa

uzun bir qəbir qazdıq

səngər adında.

Əvvəlcə qürurumuzu,

sonra güllələr sönəndən

ilk atəş səsinədək

özümüzu basdırdıq

qazdığımız qəbirdə.

Buranın gecəsi gündüzündən işıqlı,

gecələr hamı oyaq.

Uçan güllələrin

atəş nöqtəsini görürəm,

döyüşçü dostumun

hənirtisini eşidirəm.

Bu gündüz gecələr

unutdurur hər şeyi −

səni də,

isti yatağı da,

rahatlığı da.

Sən məndən ayrı sevgi umma.

Burada ağ mələfələr qan rəngində,

lalə yanağında qara xal kimi

ətin soyutduğu güllə içində.

Xəyallar bir qərib durna köçündə.

Gecələr adamın

harasından yaralandığı səsindən,

kimin nə gördüyü,

nə demək istədiyi

susmağından bəlli.

Sən burda məndən başqa sevgi gözləmə, əzizim.

Məni bağışla.

Döyüşün, səngərin sevgisi bambaşqa.

Burda bizim xatirələr an-an,

səninki il-il.

Mən burda ölümü də sevirəm,

sən yaşamağı.

Səni qucaqlayan qollar

indi yaralı əsgərləri qucaqlayır.

Mən indi axan qanı öpürəm,

isti dodaqların kimi.

Mənim əllərim soyumuş üzü sığallayır,

sənin əllərin mənim boş,

soyumuş yatağımı.

Qucağımdan qan damır,

əllərim qan içində.

Bu qanlı əllərdən ayrı sevgi istəmə.

Həlqəsindən çıxmış

qızaran gözlərdə yaxşı nəsə gəzmə.

Düşməni axtaran,

öldürdüyünü sayan

tətiyin qaraltdığı,

bərkitdiyi barmaqlar

saç sığallaya bilməz.

Sönmüş gözləri sığayar.

Əllərim, barmaqlarım ağlayar.

Bu könüldə min yara var, yara,

qoşa şəklimizə baxıb

əllərimlə saçını özün dara.

Buraların gecəsi başqa;

ulduzlar əvəzinə

güllələr işıldayır.

Adamların ulduzunu söndürən

“ulduz güllələr”.

Burada gecələr daha səs-küylü.

Gündüzün işığı

gecə maşın işığına düşmüş kimi

gözümü qamaşdırır;

buralar adamı gecəyə alışdırır.

Hər gecə səngərin o tayından

məni çağırırlar.

Bu sənə xəyanət deyil, əzizim.

Bu ilk sevgidi.

Yaddan çıxmaz, unudulmaz,

Vətən sevgisi.

Mən getdim...

Sən salamat qal.

Aylı gecələrdə

bizli xoş xəyallara dal.