(Müharibələrdə həlak olan körpələrə ithaf olunur)

Qızım, görə bilmədim

mənə doğru yerişini.

İndi rəsmlərin

Şəkil-şəkil iməkləyir divarımda.

Qızım, başdaşın özündən uca,

məzarın səndən qoca.

sənsə hələ də körpə...

Həbsxana köşəsində

qəfəs içindəki quş qədər azaddır

mənim sülh arzularım.

Qızım, bütün boş yelləncəklərdə

səni görürəm

görürəm buludsuz səmada bulud kimi,

qaranlıq gecədə günəş kimi.

Qızım, saçlarım darıxır -

yolmağınçün,

yanaqlarım çuxura dönüb

yerini doldurmağa -

o quyular totuş barmaqlarına həsrət

həyətim ayaq izlərinə möhtac.

Bilirəm, uşaqlar ölmür,

böyüklərdən küsür,

küsür bu dünyadan

və eləcə uçur, gedir...

Bağışla,

Bağışla, sənə dəyən güllələri.

Qolundakı metal qırıntısına gülümsə -

bir çimdik bil, böyüklərdən hədiyyə.