Adam belə gedərmi

birinin ürəyindən

sakit, səssiz, səmirsiz?

Adam belə ölərmi

birinin gözlərində bəhanəsiz, səbəbsiz?

Adam çıxıb gedəndə

könülün qapısını

təpiklə çırpıb gedər...

Zoqqultusu göynətsin ürəyinin başını

çirklənmiş yara kimi.

Adam çıxıb gedəndə

qırar aynalarını gözlərinin bəbəyin,

qoy göz yaşın axıtsın

qışdan bahara kimi.

Adam çıxıb gedəndə

şeirlərin öldürər,

misralarını sökər,

qırar sütunlarını

ürəkdəki məbədin

çökər,

ömürlük çökər.

Bu yay da belə qaldı yaddaşımın küncündə,

bir neçə fotoşəkil,

beş-altı kəlmə xoş söz,

sonra o kəlmələrdən rəngli portret yarat,

as könül divarından

hərdənbir qarşısında susaraq ayaq saxla,

rəng-rəng araşdır,

çöz, çöz...

Söndürmüşəm dünyamın işıqların,

zülmətdir,

qəhqəhələr atıram içimdəki gecəyə,

hərracda basabasdır,

sərgiyə çıxarmışam,

satıram xatirəni

bağışla,

heç neçəyə...