Torpaq axır ayaqlarımın altından,

insan selinə düşdüm qəfil, sular durğun.

Dağları mumdan düzəldib bir əl,

Kələ-kötür, biçimsiz- təbiilik bu-

Sərt qayalar qəlyan tüstülədir arada.

Gün işığının düşdüyü yerlər zil qaranlıq,

uzanıb dincəlirəm, yorğunluğum yerində.

Qarabasmalar get-gedə yoğunlaşır,

İmicini dəyişir gözü uzaqlarda bir göz,

Bir söz baş götürüb qaçır, zəncirdədi.

Arama-darama işləriylə uğraşıram,

Barmağım tətikdə, atəş əmri verilmir.

Köhnə dəyirmançı üyündüyündən xəbərsiz,

Göz yaşlarıyla xamır yoğurur bir ana.

Ümidlərini, arzularını soyunub

Çırılçılpaqdı əynindəki qat-qat paltarıyla.

Təndiri yanmır, kündələr düşmək üzrə,

Gizlətsə də həyəcanını, xeyli tədirgin.

Uzunömürlü vədlərin girdabı, yolsuzluq,

Saatı iflic vurub, işləmir düz-əməlli.

Çəyirdəklər sınır içi boş,

Qısqıvraq yaxalandım ümidsizliyə.

Kilo verməyə başlasaydı qarınlı evlər,

Barmağını sorur beşikdəki bir qığıltı.

Bütün qapılar divarlara mismarlanıb,

Kimsə atını çapır dördnala çidarlı-çidarlı.

Əlləri qoynunda, taxma dırnaqlarını

Gəmirir, bir qadın əsəbdən əsir.

möhtəşəm bir qəsrdi dağılan yuvası,

Ömrünü yarıda qoyub

getmək istəyir harasa- heç hara...