Həzi Həsənli yazır: - Həsrət çırağı...

Doğrudan da çox vaxt bizimlə yanaşı bir kollektivdə çalışan, qonşuluğumuzda yaşayan və hər gün üzünü gördüyümüz insanların taleyindən, həyat dramından xəbərsiz oluruq. Hardasa bir insan ömrü həsrət içində əriyib gedir, amma kimin nə vecinə? İnsanların fərqli baxışları var. Bilirəm, deyəcəksiniz ki, onsuz da hər bir insanı həyat qayğılı – qayğısız ömrü ilə alıb aparır. Amma və lakin...

Sözümün canı odur ki, bəzən adamlar bir – birinin taleyinə, kimliyinə, insani keyfiyyətlərinə bələd olmadan haqqında fərqli fikirlər söyləyir və düşünürlər. Görəsən, niyə? Görəsən, biz niyə beləyik?! Amma əlahəzrət həqiqət budur ki, adamları daha yaxından tanıyanlar, taleyindən xəbərdar olanlar və halını yaxşı duyanlar bunun nə demək olduğunu daha yaxşı anlaya bilər. Bilənlər bilir, bilməyənlər də bilsin ki, haqqında söhbət açacağım insanın ürəyi həsrət çırağı kimi gecə - gündüz yanır, alovlanır...

Bütün normal insanlar kimi, o da öz ömrünü arzu və istəyinə uyğun yaşamaq üçün həyatın acılı – şirinli günlərini yaşayıb, həyat və yaşam uğrunda enişli – yoxuşlu yollardan keçib. Dostum Hacı Vahid Hüseynov öz ailə - ocağının qayğıları ilə yaşayan sadə bir insandır. Həyat ətri, insan nəfəsi - həyan nəfəsi və dörd bir yanını bürüyən nəvələrinin təravətli ömrü Hacı Vahidin taleyi üçün çox səciyyəvidir.

Əslində çox təvəzökar insan olan dostumun taleyindən çoxlarının xəbəri yoxdur. Zahiri görkəminə baxanlar onun necə zərif ürəyə malik olduğunu, necə könül adamı olduğunu hardan bilə bilərlər ki?! Vaxtilə məni də onun haqqındakı fərqli düşüncələrim öz ağuşuna almışdı. Amma on ilə yaxın bir müddətdə onun tale yaşantılarına və xarakter xüsusiyyətlərinə bələd olduqdan sonra düşüncələrim alt – üst oldu.

O, 1966 – cı ilin oktyabrında Şamaxı rayonunun Cəyirli kəndində doğulub. Həmin kənddə səkkizinci sinfi bitirdikdən sonra orta təhsilini Bakıdakı bir saylı fizika – rayaziyyat təmayüllü internat məktəbində davam etdirmişdir. Orta məktəbi bitirdikdən sonra, 1983 – cü ildə Azərbaycan Politexnik İnstitutunun (İndiki Texniki Universitet) Maşınqayırmanın Texnologiyası fakültəsinin axşam şöbəsinə qəbul olunub. Birinci kursu bitirdikdən sonra hərbi xidmətə çağrılıb və 1984 – 1986 – cı illərdə Moskva şəhərində "N” saylı hərbi hissədə əsgəri borcunu yerinə yetirib. Hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra yenidən təhsilini davam etdirib. Gündüzlər Bakı Dərin Özüllər zavodunda işləyib, axşamlar tələbə kimi dərsə gedib.

Vahid Hüseynov 1987 – ci ildə özünün sevib seçdiyi, ata - anasının yeganə övladı olan xalası qızı ilə ailə həyatı qurub. Atası dünyasını erkən dəyişdiyindən, anası onu tək böyütmüşdü. Bu evlilikdən onların dörd övladı ( üç oğlan, bir qız) dünyaya gəlib. Evliliklərinin ilk illərində hər cür çətinliyə sinə gəriblər. Övladlarını kirayələrdə yaşaya – yaşaya böyüdüblər.Sonra Qaradağ rayonunun Sahil qəsəbəsində özlərinə həyət evi tikdirib ömürlərinin sevincli günlərini yaşamağa başlayıblar. O sevincli günlər 2010 – cu ilin sentyabr ayınadək davam edib. Vahidin ömür – gün yoldaşının qəfildən xəstələnməsi ailənin sevincli günlərini əlindən alıb. Onun xaricdən belə müalicəsi üçün Vahid hər əzaba qatlaşıb, əlindən gələni əsirgəməyib. Sonuncu dəfə Moskva şəhərində aparılan müalicə ümidverici olur, həkimlər onu ölümün pəncəsindən xilas edə biliblər. Eyni zamanda həkimlər məsləhət görüblər ki, ömrünün sonunadək müalicəsini davam etdirməli və pəhriz yeməklərlə qidalanmalıdır. Beləliklə, o, müalicədən sonra həyatını davam etdirib. Düz altı il həyat öz axarı ilə gedib. Lakin 2016 – cı ilin oktyarın 6 – da gözlənilmədən xəstənin halı yenidən pisləşməyə başlayıb. İki gün sonra isə əbədi olaraq gözlərini yumub.

Ürəyində ömür – gün yoldaşının nisgilini daşıyan, dörd övladının və on nəvəsinin sevinci ilə yaşayan, sevgiyə, haqqa - ədalətə tapınan bu insanın həyat amalına və mənəviyyatına mən də yaxından bələd oldum. Hacı Vahid Hüseynov əslində özünün yarım əsrlik ömrünü çox mənalı yaşayıb. Onun zərif ruhlu bir insan olduğunu illər sonrası bildim. Ömür – gün yoldaşının vaxtsız ayrılığından sonra dərdlə sirdaşlıq, həsrətlə qardaşlıq edirdi. Bir tərəfdən də nəvəsi Həsənin "baba, nənəm nəvaxt gələcək?” sualına cavab tapa bilmədiyinə görə, məndən xahiş etmişdi ki, onun öz dilindən ömür – gün yoldaşının qəbir daşına bir – iki bənd şeir yazım. Mən də bu şeiri yazmışdım:

Ömrüm – günüm, indi sənsiz qalıbdı,

Həsrətinlə öz içində Vahidin.

Oğluna – qızına həyan olubdu,

Od içində, köz içində Vahidin.

Körpə Həsən səni xəbər alıbdı,

Necə desin, döz içində, Vahidin?!

Bax, Hacı Vahidin ömrünün təmkin çağında onun dilindən belə bir hüznlü şeir yazmağım səbəbsiz deyildi. Deyir:

- Düz 30 il Pərvanə ilə birgə həyatın ağrı – acısına birgə sinə gərdik, sevincinə birgə sevindik. Onun özü dünyaya tək gəlmişdi, ailənin tək övladı idi. Amma təkliyi heç sevmirdi. Ona görə də nəvələrinin çox olmasını həmişə arzulayırdı. Həm də övladlarının və nəvələrinin yolunda ömrünü şam kimi əridirdi. Nəvələri onu həyata daha çox bağlayırdı, onların toyunu görmək arzusu ilə yaşayırdı. Amma amansız ölüm övladlarımı anasız, nəvələrimi nənəsiz qoydu...

Hələ onun özünün həsrətini haraylayıb yazdığı gündəlikdən qeydlərə diqqət yetirin:

" Dostlar, bu gün mən həyatımın ən acı günlərindən birini yaşadım. Düz 30 il bu həyatın çətinliklərinə birgə sinə gərdiyimiz, sevincinə birgə sevindiyimiz ömür – gün yoldaşım Pərvanə dünyasını dəyişdi...”

***

"Ömür kitabımın səhifəsinə qara hərflərlə yazılmış ağrılı – acılı və heç zaman yaddaşımdan silinməyəcək daha bir gün əlavə olundu. Səkkiz oktyabr, 2016 – cı il. Həmin gündən etibarən övladlarım anasız qaldı”.

***

" Bu gün yaşadığımız faciədən sonra ilk dəfə işə çıxdım. İşdən çıxıb evə getmək üçün öz maşınıma əyləşdim. Amma çox çalışsam da maşın işə düşmədi. Evə taksi ilə gedəsi oldum. Bu, mənim həyatımda ilk belə hadisə idi. Görünür, maşınım da evə getmək istəmədi. Texnika olanda nə olar? Yəqin onun da "qəlbi” mənim qəlbim kimi sınıb...”

" Bu gün sənin 40 mərasimini qeyd etdik. Artıq 40 gündür ki, bu həyatı sənsiz yaşayırıq. Atamla anam dünyasını dəyişəndə mənə mənəvi dayaq duran, təsəlli verən sən idin. Bu gün isə sənsiz qalmışam. Bu gün mən özümü sənsiz tənha hiss edirəm. Nə yaxşı ki, nəvələrimiz var. Təsəllimi onların təbəssümündən, şaqraq gülüşlərindən alıram. Amma onların səninlə bağlı sualları qarşısında çox aciz qalıram. Onlar da Həsən ( böyük nəvəsi, Vahidin atasının adını daşıyır) kimi, sənin nəvaxt qayıdacağını soruşurlar... Nə deyim axı?.. Yerin behiştlik olsun, mənim əbədi ürək sirdaşım!..”

Bəli, indi bu ailədə böyüyən on nəvədən üçü – Həsən, Zahid və Vahiddir. Vahidin atası Həsən, qardaşı Zahid və öz adnı daşıyan Vahid indi onun nəvələridir və üçü də qardaşdır.

Vahid Hüseynov hacıdır, müqəddəs islam dinimizin, şəriətimizin qayda – qanunlarını həm yaxşı bilən, həm də ona əməl edən insandır. Onun ömür – gün yoldaşı Sahil qəsəbəsindəki qəbristanlıqda uyuyur. Vahid vaxt olduqca onun qəbrini ziyarət edir, qəbriniin üstündə gözləri yol çəkən çiçəklərə qayşı ilə qulluq edir, su verir. Öz vəfalı yarını ülvi hisslərlə yad edir və ondan sonra ailə qurmaq fikri yoxdur. Ona bu həyatın uca zirvəsindən baxır, onsuz həsrət dolu günlər yaşayır. Ürəyi həsrətlə dolu bir insanın haqqında yazmaq da onun üçün bir təsəllidir.

Bu gün Vahid Hüseynovun 55 yaşı var. Ömür – gün yoldaşının vəfatından sonra nəvələrinin sayı nə az, nə çox , düz on nəfər olsa da, o, daxilən tənhadır. Ürəyində bir həsrət çırağı yanır. Arzu edirəm ki, onun ürəyindəki həsrət çırağının əvəzinə ümid çırağ yansın. Nəvələrinin gözəl günlərini, özəl günlərini görsün. Çünki, bu, ömür – gün yoldaşının da arzusu idi.

Ömür – gün yoldaşının qəbri nurla dolsun, cənnətməkan olsun! Vahidin özünün də doğum günü yaxınlaşır. Ona həyatda möhkəm cansağlığı və uzun ömür arzulayıram. Qoy, ömür – gün yoldaşının həyatının davamını da nəvələrinin bəxtəvər günlərində tapsın. Belədə onun da ruhu şad olar...